Դավիթ Անհաղթը հայ իրականության մեջ հանդիսացել է տրամաբանության, իմացաբանության, բարոյագիտության եւ փիլիսոփայության այլ մասնաճյուղերի հիմնադիրը: Քրիստոնեության գաղափարախոսության տիրապետության պայմաններում նա զարգացրեց իր ժամանակի համար առաջավոր փիլիսոփայական գաղափարներ, նպաստեց մտքի ձերբազատմանը կրոնական կապանքներից եւ վերստին ծնունդ տվեց անտիկ գիտության ավանդույթներին: Շնորհիվ Անհաղթի, Հայաստանի փիլիսոփայությունը կանգնեց զարգացման ինքնուրույն, աստվածաբանությունից անկախ ուղու վրա:Դավիթն ապրել է 5-6-րդ դարերում: Երկար տարիներ փիլիսոփայություն է ուսուցանել Ալեքսանդրիայում: Անհաղթ անունը ձեռք է բերել Աթենքում եւ Կոստանդնուպոլսում բյուզանդական փիլիսոփաների հետ հրապարակային վեճերում հաղթելիս: Անհաղթի ստեղծագործություններից մեզ են հասել չորսը` «Սահմանք Իմաստասիրութեան», «Վերլուծութիւն Ներածութեանն Պորփիւրի», «Մեկնութիւն ի Վերլուծականն Արիստոտէլի» եւ «Մեկնութիւն Ստորոգութանցն Արիստոտելի»:Անհաղթը նորպլատոնական փիլիսոփայական ուսմունքի հետեւորդ էր, մի ուսմունք, որի մեջ Պլատոնի հայացքները միաձուլվում էին Արիստոտելի, Պյութաgորասի եւ ստոիցիզմի gաղափարների հետ` իդեալական հիմքի վրա: Նրա աշխատություններում վերլուծվում էին ոչ միայն փիլիսոփայության ավանդական պրոբլեմները` գոյաբանության, իմացաբանության, տրամաբանության, այլեւ տիեզերագիտության, մաթեմատիկայի, բժշկության, հոգեբանության հարցեր:Դավթի փիլիսոփայության պրոպագանդիստներից մեկն է հանդիսացել Գրիգոր Մագիստրոս Պահլավունին: Անհաղթի փիլիսոփայությունը մեծ ազդեցություն է թողել նաեւ Անանիա Շիրակացու, Հովհաննես Որոտնեցու, Գրիգոր Տաթեւացու փիլիսոփայական ուսմունքների ձեւավորման վրա:Պետք է նշել, որ Անհաղթի փիլիսոփայությունը պարփակված չէր ազգային շրջանակներով եւ լայն տարածում է գտել այլ ժողովուրդների շրջանում դեռեւս վաղ միջնադարում:Դրան է նպաստել երկերի հունարեն տարբերակների առկայությունը, ինչն էլ մատչելի էր ինչպես քրիստոնեական, այնպես էլ մուսուլմանական երկրների գիտնականներին:Նա Հայաստան է վերադարձել ծեր հասակում եւ լայն գործունեություն է ծավալել իր փիլիսոփայական գիտելիքների զարգացման ուղղությամբ, ինչն էլ դժգոհություն է առաջացրել պահպանողական կղերականների շրջանում: Շատ զրկանքներ եւ հալածանքներ կրելով հայրենակիցներից` Անհաղթը ստիպված հեռանում է Հայաստանի հյուսիսային ծայրագավառը, որտեղ էլ մահանում է:Հետագայում , երբ եկեղեցին Անհաղթին դասում է սրբերի շարքը, աճյունը տեղափոխում են հայրենի Տարոն նահանգը եւ որպես սուրբ մասունք թաղում Մշո Առաքելոց վանքում: